Een creatief, gedreven en pragmatisch PR-bureau voor de toeristische, lifestyle en culturele sector.
Lid van Travel Lifestyle Network, een internationaal netwerk van toeristische PR-bureaus.
Voor mijn zomervakantie gebruikte ik net als miljoenen anderen het vliegtuig om op mijn vakantiebestemming te komen. Tijdens de vlucht geen minuut wroeging gehad dat ik het milieu aan het vervuilen was. Sterker nog: ik heb er geen seconde bij stilgestaan. Niet dat ik geen enkel respect voor het milieu heb, maar kom op jongens, dat afkopen van vliegmijlen door een of ander boompje in een of andere bos te planten is gewoon een te-ver-van-mijn-bed-show. Was het nu een boompje planten in mijn achtertuin, ja dan zou ik er dagelijks aan herinnerd worden hoe goed ik wel niet bezig was om onze aarde te redden. De zon aan de Spaanse kust is net zo lekker als die aan de kust van heel-wat-verder-gelegen tropische eilanden in het Caribisch gebied of de Seychellen. Dus dan maar nooit meer naar Verweggistan vliegen want dat scheelt heel wat uren kerosineverbranding? Ik leg de primaire verantwoordelijkheid voor ‘schoon’ vliegen bij Boeing, Airbus en al die andere vliegtuigbouwers en luchtvaart-maatschappijen. Laat die maar investeren in nieuwe schonere en stillere motoren en alternatieve brandstoffen. De eerste lijndienst of chartervlucht uitgevoerd door een toestel dat mede op zonne-energie gaat vliegen, ik zal die maatschappij direct boeken.
Nee. Wil je de vakantieganger zover krijgen zelf een ‘echte’ bijdrage te leveren aan het reduceren van CO2-uitstoot dan moet je hem niet omkopen, maar een voldoening aanreiken die er toe doet. Zo ben ik zelf een fervente liefhebber van wandelvakanties, dat behoudens het vervoer naar en van de bestemming toch een redelijke ‘groene’ vakantievorm is, zeker in vergelijking met een fly-drive vakantie. Tijdens die dagen wandelen ben ik mij dan bewust dat ik een paar dagen geen uitlaatgassen geproduceerd heb. Hoe marginaal het ook is, het voelt toch gewoon goed. Maar het ultieme ‘wat ben ik toch goed eco bezig’ gevoel overviel mij tijdens deze zomervakantie. De bestemming was Formentera – een relatief klein eilandje onder Ibiza. Om het autogebruik enigszins te beperken hebben de autoriteiten de overtocht per veerboot vanaf Ibiza naar het eiland peperduur gemaakt zodat je je wel twee keer bedenkt om je huurauto mee te nemen.
Dit Balearen eiland is echter weer niet zo klein dat je alles wandelend kunt belopen. Het vervoermiddel daar bij uitstek is de scooter, maar toen ik bij het ontbijt verschillende koppels ontwaarde met armen en knieën gewikkeld in verband, taande het enthousiasme voor deze tweewieler. Okay, door omstandigheden werd het dus een 100% elektrische auto – een Mehari van autofabrikant Citroën. Niet alleen een zeer kek autootje waarmee je op de boulevard van Scheveningen die cruisende bolides zeker naar de kroon steekt, maar wat een fantastische rij-ervaring ook. Stil, fel en zeeeer veel bekijks van toeristen. Ik had niet kunnen bevroeden dat het iedere dag een soort tweestrijd zou worden tussen of het strand of toch maar lekker toeren over het eiland. Een kinderlijk en euforisch gedrag maakte zich van ons meester: luid toeterend voorbij benzinestations zoeven en breed grijnzen naar die sufferds die hun tank volgooiden met benzine of diesel. Ons hotel had een oplaadpaal voor elektrische auto’s waar onze kanarie (de bijnaam voor ons geelgroen karretje) zich ’s nachts aan elektriciteit laafde zodat wij de volgende dag weer vrolijk, monter en guilt-free eropuit konden.
Wat een onverwachte geweldige ervaring. Nul procent emissie. 100 procent voldoening. Wordt het niet eens tijd om de luchtvaartindustrie even te ontzien, en wat meer druk te gaan leggen op de auto- en scooter-verhuurbranche. Wat die benzine- /dieselmodellen er gezamenlijk tijdens vakanties mondiaal uitstoten wil je ook niet weten. Net zoals de luchtvaartindustrie verantwoordelijk is voor schonere vliegtuigen, zo zou de auto- /scooterverhuurbranche ook eens hand in eigen boezem moeten steken en wat voortvarender aan het werk moeten gaan om toeristen (veel) meer electrische auto's aan te bieden. Want dat percentage is nu ongetwijfeld 0,1 procent van het totale autoverhuurpark. Te beginnen op bijvoorbeeld kleinere vakantie-eilanden waar de rijafstanden niet mega lang zijn en waar de lokale authoriteiten ook overtuigd zullen zijn van het belang van het aanleggen van oplaadpalen.
Ik geef het je op een briefje; het eerste autoverhuurbedrijf dat veel elektrische auto’s gaat verhuren, is deze in no time kwijt. Maar niet die klant. Die levert de e-auto of e-scooter weer in met een supertrots gevoel en komt de volgende keer weer terug met Doe mij maar een elektrische. Want deze vorm van ecotoerisme is gewoon superleuk: electrifying! Win win. Smile smile.
Zal een 'staycation' over 100 jaar gemeengoed zijn.
Duurzaam toerisme een te-ver-van-mijn-bed-show? Dat hoeft niet.
Wilt u ons aub fatsoenlijk bejegenen.
Hoe radeloos we allemaal ook mogen zijn, het mag niet tot wanhoop leiden.
want het wordt nimmer meer zoals het was.
Mag het een onsje méér fatsoen zijn aub!
Vakantiebeurzen - het zijn net dierentuinen.
Over reisindustrietje pesten en bespottelijke stuntprijzen.
Waarom besteedt de reissector niet meer aandacht aan dit fenomeen?
Nee, het is geen typefout noch een acroniem. Wel onze toekomst.
Over een week of 2 krijgt Nederland weer massaal het jaarlijkse vakantiegeld. Maar de reissector kan er naar fluiten.
De informatie-overload neemt absurde proporties aan.
Over de Aad Struijs persprijs en bloggers...
Over OAD, trendwachters en de nieuwe realiteit.
Zijn we de Vakantiebeurs beu?
De fulltime reisjournalist in ieder geval wel.
De hotelindustrie zou van deze vraag wakker moeten liggen.
Iedereen irriteert zich er aan. Maar niemand doet er wat aan.
Ik kan het woord niet meer horen. Het begint met een ‘r’ en eindigt op een ‘e’. En dan heb ik het niet over rapalje.